ΜΙΑ ΠΑΡΟΙΜΙΩΔΗΣ ΦΡΑΣΗ

Αντιγράφω τον επίλογο ενός νομικού άρθρου που διάβασα στο ιστολόγιο ΣΑ_ΔΕ_ΝΤΡΕΠΕΣΑΙ του φίλου Γιάννη Παπαδάκη [ΕΔΩ]:

Ας ελπίσουμε και ας ευχηθούμε οι Σύμβουλοι Επικρατείας να αντέξουν, να μην λυγίσουν. Να επικυρώσουν τη νομικά, εθνικά και δικαιοπολιτικά ορθή απόφαση του Δ΄ Τμήματος. Ώστε οι σημερινές και αυριανές γενιές των Ελλήνων, να μπορούν με ικανοποίηση και ανακούφιση να θυμούνται την περίφημη ρήση «υπάρχουν Δικασταί εις τας Αθήνας»...

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στην Αθήνα υπάρχουν δικαστές αδέκαστοι, αλλά η περίφημη φράση δεν είναι η πρωτότυπη. Να πως έχει η ιστορία από την οποία βγήκε:

Ο Βασιλιάς της Πρωσίας Φρειδερίκος ο Μέγας είχε παλάτι το Σαν Σουσί στο Πότσδαμ. Δίπλα στο παλάτι του υπήρχε ένας ανεμόμυλος που έκανε θόρυβο και δεν άφηνε το Βασιλιά να κοιμηθεί ήσυχα. Ο Βασιλιάς ζήτησε να αγοράσει τον ανεμόμυλο, όμως ο μυλωνάς αρνήθηκε, επειδή τον θεωρούσε ιερή κληρονομιά. Ο Φρειδερίκος ο Μέγας τον απείλησε ότι θα πάρει τον μύλο με τη βία. Ο μυλωνάς δεν πτοήθηκε καθόλου και απάντησε με τη φράση που έμεινε παροιμιώδης «Ναι, αλλά υπάρχουν δικαστές στο Βερολίνο». Ο Βασιλιάς δεν θύμωσε καθόλου. Αντίθετα, ικανοποιήθηκε για την εμπιστοσύνη που έτρεφε ο λαός του στη Δικαιοσύνη της χώρας του.
Πρόλογος άρθρου του Εισαγ. Βασίλη Φλωρίδη στα ΝΟΜΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ, ΜΑΪΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 2006 - ΤΕΥΧΟΣ 37 και στην εφημ. ΤΟ ΒΗΜΑ [ΕΔΩ]

Η ιστορία, με περισσότερες λεπτομέρειες, σε δημοσιογραφικό άρθρο:

Στο έργο του «Ο Μυλωνάς του Σαν Σουσί» ο θεατρικός συγγραφέας του 18ου αιώνα, Αντρέ, αναφέρει ένα πραγματικό (όπως ο ίδιος ισχυρίζεται) περιστατικό: όταν ο βασιλιάς της Πρωσίας Φρειδερίκος ο Μέγας έκανε τα σχέδια για να χτίσει το εξοχικό του στο Σαν Σουσί, διαπίστωσε ότι ένας μύλος του έκοβε τη θέα. Βρήκε τον μυλωνά και του πρόσφερε ένα μεγάλο ποσό για να αγοράσει τον μύλο, με σκοπό να τον γκρεμίσει. Ο μυλωνάς αρνήθηκε σθεναρά και ο βασιλιάς οργίστηκε. «Δεν ξέρεις ότι, αν θέλω, μπορώ να πάρω διά της βίας τον μύλο και να μην πληρώσω τίποτε;» ρώτησε ο Φρειδερίκος. «Φυσικά, μπορείς να το κάνεις», αποκρίθηκε ο μυλωνάς, «αν δεν έχουν απομείνει δικαστές στο Βερολίνο».

Αυτός ο διάλογος, ο οποίος έμεινε παραφρασμένος στην ιστορία («Υπάρχουν δικαστές στο Βερολίνο»), αναφέρεται από πολλούς ως παράδειγμα της γέννησης του κράτους δικαίου στην Ευρώπη, της δικαστικής εξουσίας που τολμούσε να αντισταθεί στην απολυταρχία και κυρίως αποκτούσε την εμπιστοσύνη του λαού.
«Καθημερινή» 1.2.2007 [ΕΔΩ]