ΚΡΗΤΙΚΟΣ ΦΕΜΙΝΙΣΜΟΣ

Από τις αυτοβιογραφικές σημειώσεις ενός Κρητικού:

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΟΥ ΞΑΦΝΙΑΣΜΑ.

1900.

Παιδάκι τότε πέντε χρόνων, κοιμόμουνα στη μεγάλη κάμαρη του σπιθιού μας στο χωριό μου Γαράζο του Μυλοποτάμου [Ρεθύμνης]. Ξαφνικά πετάχτηκα κάτω από το φαρδύ σανιδένιο κρεβάτι κατατρομαγμένος. Ντουφεκιές απανωτές ριχνόντουσαν εκεί κάπου στη γειτονιά κοντά στο σπίτι μας.
- Κοιμήσου, μου 'πε η μάνα μου. Δεν είναι πράμα. Η Σκουλάδενα γέννησε ένα γιο και παίζουνε ντουφεκιές από τη χαρά τους.
- Και γιάντα παίζουνε ντουφεκιές; ρώτησα.
- Γιατί 'ναι γιος!
- Κι αν ήτανε κοπελιά, δε θα παίζανε;
- Όχι. Θα κλαίγανε!
- Και γιάντα θα κλαίγανε;
- Δεν έχει "γιάντα - μάντα". Θα κλαίγανε σου 'πα! κι έκοψε την κουβέντα.

Σαν ξημέρωσε φορτώθηκα την αδερφή μου, που είναι 2 1/2 χρόνια μεγαλύτερή μου, να μου πει γιάντα ρίχνανε τη νύχτα γκραδιές.
- Ξεφορτώσου με! μου ΄πε.

Γιατί αλήθεια θα κλαίγανε αν ήταν κορίτσι; Γιατί απλούστατα το θηλυκού γένους πλάσμα θα αντιμετώπιζε μύρια όσα σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία. Ακόμα και βασιλιάδες είχανε αυτή τη στεναχώρια, όπως εκείνος ο Ρήγας σε ένα "κρητικότροπο" επτανησιακό στιχούργημα:

Άρχοντες, θε να σας ειπώ την παραπόνεσή μου
Διατί έχω θηλυκόν παιδί, γιαύτος πονεί η ψυχή μου.

ΟΧΙ, ΟΧΙ !! Αυτός στη Φωτογραφία ΔΕΝ είναι Κρητικός!